تاریخچه کفش مجلسی بر خلاف باور عمومی سابقه طولانی دارد .در بیشتر تمدن‌های اولیه، صندل رایج‌ترین کفش بود. بااین‌حال چند فرهنگ اولیه کفش‌های بزرگ‌تری داشتند. اما کفش‌ها در تمدن‌های باستانی، تفاوت‌های عمده‌ای در طراحی نسبت به نمونه‌های امروزی خود داشتند. درواقعدر اواخر دهه 1850 بیشتر کفش‌ها بر روی پایه‌های کاملاً مستقیم (شکل‌های پا شکلی که کفش‌ها روی آن ساخته و تعمیر می‌شد) ساخته می‌شدند.به این معنی که کفش‌های چپ و راست تقریباً یکسان بودند. امروز می‌خواهیم در مورد تاریخچه کفش مجلسی صحبت کنیم. اگر مایل به کسب اطلاعات بیشتر درمورد کیف و کفش هستید در ادامه این مطلب با ما همراه باشید.
در بین‌النهرین در حدود سال‌های 1600 تا 1200 قبل از میلاد، کوهستانی‌های ساکن در مرز ایران، نوعی کفش نرم از چرم حلقه‌دار می‌پوشیدند .که شبیه به مقرنس بود. مصریان از سال 1550 قبل از میلاد شروع به ساختن کفش از نی‌های بافته کردند. آن‌ها مانند ضمائم لباس پوشیده بودند. به شکل قایق بودند و دارای تسمه‌هایی از عصای بلند و نازک بودند. که با نوارهای پهن‌تری از همان مواد پوشیده شده بود. کفش‌هایی به این سبک هنوز در اواخر قرن نوزدهم ساخته می‌شدند. در همین حال، در چین، در حدود قرن گذشته قبل از میلاد، کفش‌ها با لایه‌هایی از کنف با فرآیندی شبیه به لحاف کاری و تزئینات متمایز و همچنین دوخته‌ای کاربردی ساخته می‌شدند. کفش مردانه همیشه از استحکام بیشتری برخوردار بود .
همان‌طور که در پایان قرن نوزدهم، کفش‌های پاشنه‌کوتاه به‌طور فزاینده‌ای رو به افول گذاشتند . با طلوع قرن جدید، کفش‌های پاشنه‌بلند تجدید حیاتی اساسی کردند. بااین‌حال، همه حاضر نبودند برای مد رنج بکشند. در سال 1906، ویلیام ماتیاس شوله، متخصص اطفال شیکاگو، برند کفش اصلاحی خود را به نام دکتر شولز عرضه کرد. در سال 1910، اخلاق و مد به‌طور فزاینده‌ای در تضاد بودند. از دختران زیبا انتظار می‌رفت مجموعه‌ای از قوانین سختگیرانِ را اجرا کنند. ازجمله قوانینی که در مورد ارتفاع پاشنه کفش زنانه وضع‌شده است.
مشابه کفش‌های یونان باستان را می‌توان با نقاشی‌های دیواری نشان‌دهنده خدایان یونانی قضاوت کرد: آن‌ها صندل‌های “krepidy” بودند که تقریباً تا زانو به پوست پا چسبیده بودند. طبق اسناد تاریخی، این اولین بار است که یونانی‌ها شروع به دوخت کفش‌هایی با طرح‌های متقارن در پای راست و چپ کردند.
علاوه بر صندل، “اندرومدها ” در بین زنان یونانی مرسوم بود – کفش‌های بلند با یک زبره و دوخته‌شده به قسمت‌های بالای چرم او که جلوی توری بلند را اغراق‌آمیز می‌کند، با نوک انگشتان به بیرون. مد در رسانه‌های تایلندی بود که لوکس‌ترین و آراسته‌ترین کفش‌ها بودند. صندل‌های زنانه که در کتیبه شنی “دنبال من ” به‌جامانده بود، فقط در صیغه‌ها رواج داشت، همان‌طور که از “پرسیکای ” (کفش و جوراب) بسیار محبوب لذت می‌برد. کیف زنانه نیز در همین دوران ابداع شد .
تاریخچه کفش مجلسی مردم سکایی که اجداد اسلاوهای شرقی بودند نشان می‌دهد که محبوب‌ترین آن‌ها از کفش‌های چرمی نرم بلند برخوردار بودند که در زیورآلات کمربند از زیورآلات چندرنگ ساخته‌شده از پارچه استفاده می‌شد. روی جوراب نمدی کفش می‌پوشیدند. رویه کفش‌های موزاییکی از خز بریده‌شده، نمد رنگی و چرم دوخته می‌شد. شلواری که به‌طور خاص در کفش قرار می‌گیرد تا زیبایی کفش را برجسته کند.
کفش مجلسی مردمان سکاها ازنظر ظاهری شبیه کفش‌های مردمان شمالی بود که در روسیه می‌پوشیدند. کفش‌های زنانه چندان بلند نبودند، اما از چرم قرمز، تزئین شده با نقش و نگار، در محل اتصال سر، میله نوار پشمی قرمز با چرم‌دوزی دوخته می‌شد. اصلی‌ترین ویژگی کفش‌های سکایی – زبره‌های تزئین شده کفش‌ها که با مهره‌ها و موضوعات در یک تاندون رنگی گلدوزی شده است. او گفت که یک‌روند تزئینی مشابه فقط در مردم استپ آسیایی وجود داشت که عادت داشتند با پاهای روی‌هم می‌نشینند و پاشنه‌های خود را به سمت بیرون نگه می‌داشتند.
تاریخچه کفش مجلسی اروپایی مد قرون‌وسطایی با یک توفلی- “کراکو ” با بینی‌های به بالا که بسیار دراز بود و با زنگ‌هایی تزئین شده بود که باید به پا بسته می‌شد تا بتواند به‌طور معمولی راه برود، مشخص شد. در قرن چهاردهم، با تصمیم پادشاه فرانسه، فیلیپ 4، از نمایندگان خانواده‌های نجیب خواسته شد تا این کفش‌ها را بپوشند.
قرن پانزدهم مد جدیدی را برای کفش به ارمغان آورد: کفاشیان شروع به دوختن فقط یک مدل به لانت کردند و با گسترش و افزایش قوس، پشت آن باریک شد. اگر در اوایل قرن شانزدهم هستید. کفش‌ها باید در سطح ریکاوری به پاها بسته شوند.
کفش مجلسی معمولا برای کمپینگ و کوهنوردی و به طور کلی برای کارهای طولانی مدت مناسب نیست .
تنها از آغاز قرن هفدهم، زمانی که دامن‌های کوتاه مد شد، زنان توانستند کفش‌های مجلسی ابریشمی برازنده، براده و مخملی را باپاشنه‌های کوچک به مخاطبان خود نشان دهند. خانم‌های پولدار کفش‌هایی می‌پوشیدند که گلدوزی شده و با سنگ تزئین شده بود. باروک و رو کوکو با شکوفایی کفش‌های تالار مجلل که باکمان، مهره و روبان تزئین شده بودند، نمونه بودند. خود مدل‌ها از پارچه‌های گران‌قیمت و چرم بارنگ‌های مختلف (قرمز، زرد، آبی و غیره) ساخته‌شده بودند. برای تزئین چکمه‌های مردانه و برای راحتی سوارشدن بر آن‌ها، انگیزه‌ای اضافی است.
در اواخر قرن هجدهم، روشنگری جای کفش‌های بافی را گرفت، کفش‌های چرمی کاربردی‌تر که هم توسط زنان و هم توسط مردان با لذت می‌پوشیدند. کفش‌های راحت دارای سگک یا توری، پاشنه‌های کوچک، شیشه‌ای، تزئین شده با مدل‌های خز زمستانی بودند.
در زمان‌های قدیم، چوب به‌عنوان ماده‌ای برای ساخت کفش به‌ندرت مورداستفاده قرار می‌گرفت زیرا بیش‌ازحد بی‌ادب و کمین تلقی می‌شد. تنها استثنا تولید کفی برای صندل است که درروم باستان آن را به ساق پارچه‌ای بریده می‌بستند و پاهای زندانیان را می‌پوشاندند تا فرار نکنند. در اروپا در قرن 16-18 در مد روز “ستاک ” های چوبی (یا پاپوش) با کف ضخیم که به‌پای یک حلقه فلزی متصل شده بود. زنان ثروتمند آن‌ها را می‌پوشیدند تا از خیابان‌ها باتلاق کثیف نشوند. دهقانان فقیر در مسیر گترها با قسمت پایینی چوب و رویه چرم بودند که برای رفتن به کوه راحت بود.
برخی از انواع کفش مجلسی برای بازی بیلیارد استفاده می شود .
محبوب‌ترین پاپوش و گالوش خریداری‌شده در هلند و شمال فرانسه به دلیل استحکام راحتی در کفشی که می‌توانید در مناطق مرطوب بدون خطر خیس شدن پا راه بروید. تولیدشده از چوب که ترک نمی‌خورد: صنوبر، بید و غیره در سال 1570 انجمن صنفی کفاشان، متخصص در ساخت پاپوش تا سیس شد و کفش‌های چوبی برخی از کشاورزان هلندی هنوز در حین کار میدانی می‌پوشند.
کفش‌های چوبی بعداً در انگلستان رایج شد، جایی که دهقانان آن‌ها را به‌عنوان کفش‌های معمولی می‌پوشیدند و در طول تعطیلات جایگزین کفش‌های چرمی‌شدند.
تاریخچه کفش در روسیه باستان با رایج‌ترین، نه‌تنها کشاورزان، بلکه همچنین فقرای شهری – صندل‌ها آغاز می‌شود. چنین کفش‌هایی فقط در روسیه یافت می‌شد، مواد تولید آن‌ها پوست درخت غان (آمرین، بید، بلوط و غیره) بود. برای یک جفت کفش فیبر مجبور شد 3-4 درخت را کنده شود. هرروز یک‌پوست درخت وجود دارد و جشن، زیباتر: صورتی یا قرمز. برای عایق‌کاری حرارتی در زمستان، صندل استلا استراو و قسمت پایینی سجاف طناب از کنف ساخته‌شده است. توسط ساق آن‌ها بسته شده برابر (بند باریک از چرم) یا mochentsami (طناب کنفی). یک جفت پنجه برای 4-10 روز کافی بود، اما ارزان بودند.
قدیمی‌ترین کفش‌های چرمی روسیه – پیستون‌ها، کفش‌های نرم از هر تکه چرم روی لبه کمربند جمع‌آوری می‌شود. محبوب‌ترین در روسیه در طول زمان، کفش‌هایی به دست آوردیم که برای مردان وزنان یکسان دوخته می‌شود. چکمه و چرم در روسیه به دلیل یورش قبایل کوچ‌نشین آسیایی ظاهر شد. کفش‌های استادان از چرم ساخته‌شده بود و به‌طور مستقل از پوست خام تهیه می‌شد. کف پاها از چندین لایه پوست گاو از آن ساخته‌شده بود، به‌مرورزمان شروع به ساختن قنداق کرد.
سال 1991 به‌عنوان یک تاریخ مهم در تاریخ کفش در نظر گرفته می‌شود. زیرا باستان شناسان در آن سال در مرزهای اتریش و ایتالیا، یک انسان مومیایی‌شده طبیعی – به نام Ötzi – از عصر حجر را پیدا کردند. که حدود 3300 سال قبل از عصر ما مرده بود .و او را به همراه کفش‌های خود مومیایی کرده بودند.
لباس‌های مردانه وزنان در این دوره و تا پایان قرن هجدهم متفاوت بود .و بیشتر توسط مردان دیکته می‌شد. مردان اولین کسانی بودند که کفش‌های پاشنه‌دار می‌پوشیدند .تا پایان قرن هجدهم، پاهای مردان معیار زیبایی محسوب می‌شد. اگرچه زنان کفش‌های مجلل می‌پوشیدند. اما زیر دامن‌های بلند پنهان می‌شدند.بنابراین این مردان بودند که سنت‌های مد و به‌ویژه کفش‌ها را دیکته می‌کردند. پیش‌ازاین، مد بسیار کندتر تغییر کرد و روند .
تولید کفش و تولید در کشورهایی با موقعیت اقتصادی خوب و پیشرفت سریع در هنر و زیبایی‌شناسی آغاز شد. به‌عنوان‌مثال، اسپانیا و ایتالیا نقش زیادی در طراحی مد در قرن شانزدهم ایفا کردند. کفش‌های ساخته‌شده در این کشورها بعدها به‌طور گسترده در سراسر اروپا گسترش یافت.آن‌ها بهترین تزئینات و نقش‌ها را داشتند .کفش‌ها با استفاده از جدیدترین و بهترین‌ها ساخته می‌شدند.
در دوران رنسانس، پادشاهان اروپا اغلب کفش پاشنه‌بلند می‌پوشیدند. برای نشان دادن برتری خود پاشنه کفش تا سی سانتی‌متر ارتفاع داشت. زنان در این دوره از پوشیدن کفش‌های پاشنه‌دار منع می‌شدند و کفش‌های «باروک» می‌پوشیدند. یکی از بحث‌برانگیزترین دوره‌های فرهنگی، زیرا با پیچیدگی، تکبر و گرایش به عظمت مشخص می‌شد؛ بنابراین جای تعجب نیست که در این دوره فرهنگی کفش‌ها از مواد گران‌قیمتی مانند مخمل، ساتن و ابریشم ساخته می‌شد.کفش‌ها با گل‌های مصنوعی و بند و سنگ‌های قیمتی تزئین می‌شد .و مردان نیز برخی از آن‌ها را باپاشنه قرمز می‌پوشیدند.
شماره تماس : 09142244372
آدرس سایت : www.subia.ir
